Łukasz Orbitowski "Szczęśliwa ziemia"

Uważaj czego sobie życzysz, bo może się spełnić. To stare powiedzenie, zawiera w sobie mnóstwo prawdy. A co jeśli istnieje miejsce, w którym można wypowiedzieć swoje życzenia, a one z pewnością się spełnią? Kto oprze się pokusie? Kto wyjdzie poza egoizm, a czyje życzenia będą złe i przepełnione nienawiścią? I najważniejsze - czy spełnione marzenia uszczęśliwiają?

Rykusmyku to niewielka miejscowość na Dolnym Śląsku, Miejsce jakich wiele - kilka ulic, miejscowa knajpa i rynek. Nad wszystkim góruje zabytkowy zamek. Budzi w miejscowych lęk. Mimo, iż od lat stoi pusty, to w jego oknach nocą zobaczyć można światła. Do tego Rykusmyku charakteryzuje się czymś jeszcze - wyjątkowo dużo tu gwałtów i tajemniczych zniknięć.

W tym miejscu przyszło dorastać piątce przyjaciół - Sikorce, Blekocie, DJ Krzywdzie, Trombkowi i Sedesowi. Każdy z nich ma swoje marzenia i plany na przyszłość. Wszyscy, oprócz Szymka- Sedesa, chcą opuścić Rykusmyku. Oprócz tego chłopcy marzą o miłości, sukcesie i wielkich pieniądzach. Ot, jak to chłopcy. Tylko jeden z nich chce czegoś innego - ciszy. Szymon od urodzenia słyszy straszny skrzek. Towarzyszy mu on nieustannie - rano, wieczorem i w nocy. Czasem się słychać go ciut ciszej, a czasem jest nie do wytrzymania. Dlatego chłopak zrobi wszystko, żeby przestać go słyszeć. 

Pewnej letniej nocy chłopcy rozpalają ognisko i szczodrze racząc się  alkoholem podejmują brzemienną w skutkach decyzję. Nie ma już od niej odwrotu. Drogi chłopców rozchodzą się. Rozjeżdżają się do Warszawy, Krakowa, Kopenhagi. Tylko jeden z nich zostaje na miejscu. Chłopcy mają się już nigdy nie kontaktować się z sobą ani nie spotkać. Nie wiedzą, że ich losy ponownie splotą się w tragicznych okolicznościach. 

Od dłuższego czasu "przymierzałam się" do książek Łukasza Orbitowskiego. Zdecydowałam się, na "Szczęśliwą ziemię" i to był świetny wybór - jestem przekonana, że przeczytam wszystko, co pan Łukasz napisał i napisze. Autor tworzy mroczny klimat, w którym realizm przeplata się z dawnymi legendami. "Szczęśliwa ziemia" balansuje gdzieś na granicy horroru i powieści obyczajowej. Nie ma tu wyskakujących zza węgła straszydeł, a ludzkie potrzeby i nadzieje, które potrafią zniszczyć i doprowadzić człowieka do ostateczności. Co ciekawe - w tej powieści nikt nie czuje się szczęśliwy, nawet wtedy, kiedy ma to, o co prosił. I może tak właśnie jest ze szczęściem - tęsknimy za czymś nieuchwytnym, za permanentnym stanem uniesienia, a szczęście to spokój, kochająca rodzina czy promyk słońca na twarzy. Skarby, które rozdaje legendarna szczęśliwa ziemia są zgniłe. Rodzą się w bólu i poczuciu upokorzenia. Każde z nich zmienia się w koszmar i prywatne piekło. Do tego ich cena jest ogromna. Czy są tego warte? Można zarzekać się, że nie, jednak trudno byłoby oprzeć się pokusie.
Polscy autorzy tworzą świetne książki. Łukasz Orbiotowski jest tego dobrym przykładem. Gorąco polecam tę książkę, a sama biegnę do biblioteki po inne powieści tego autora.

Łukasz Orbitowski, Szczęśliwa ziemia, Wydawnicto SQN, 2013, s. 381