Piotr Weltrowski i Krzysztof Azarewicz "Nergal. Spowiedź heretyka"

Jestem jedną z tych osób, które nie wiedziały o istnieniu Adama Nergala Darskiego, zanim nie objawił się on jako celebryta. Wynika to zapewne z faktu, że dość daleko mi do muzyki, jaką tworzy on ze swoim zespołem Behemoth. Przyznaję, że trochę zdumiał mnie fakt, jak bardzo wizualnie nie komponował on się ze swoją ówczesną dziewczyną, ale przecież to nie moja sprawa i jako taka, nie spędzała mi ona snu z oczu. Bliżej panu Nergalowi przyjrzałam się podczas programu muzycznego, w którym był jurorem. Tam okazał się być czarującym, inteligentnym, mądrym i uroczym mężczyzną. Do tego nagle jakoś wyprzystojniał :D
Jako, że poglądy religijne mam dość hmm.. szerokie, to zaintrygowało mnie, co Nergal ma do powiedzenia. Do tego okładka książki będącej wywiadem-rzeką z tym muzykiem wizualnie bardzo mi odpowiada. Nie ma się co czarować - wybieram książki po okładce. Dodatkowo moją ciekawość nieustannie podsycały środowiska katolickie, które z uporem godnym lepszej sprawy walczą z jednym człowiekiem. Więc kim jest ten człowiek-symbol? Moim zdaniem - normalnym człowiekiem.
Nie wiem czego się spodziewałam. Może jakiegoś fanatyka, może człowieka o rzucającej na kolana wiedzy i erudycji - kogoś, kto nie istnieje, bo istnieć nie ma prawa. No tak nie jest. Adam Darski jest inteligentny i oczytany. Sprawnie porusza się w teoriach, myślach, cytatach. To sprawia, że dla osób ograniczonych może być rozmówcą trudnym. A wiecie dlaczego? Bo jest w stanie uzasadnić swoje zdanie. Słuszne, czy niesłuszne, ale uzasadnione. Podoba mi się to. Przyznam, że trochę rozczarowuje mnie fakt, że za spektakularnymi gestami autorstwa Nergala nie stoi ideologia. Wszystko jest tłumaczone sztuką i performancem. No tak, z jednej strony to słuszne i logiczne, z drugiej - jakaś część mnie chciała idei i bajkowości. Chciałam, żeby stało za tym coś więcej. Nie, nie dlatego, że tak jest lepiej, ale dlatego, ze to byłoby bardziej malownicze. No ale w sumie, jeśli 35-letni mężczyzna maluje sobie twarz na występ, to gdyby był fanatykiem i idealistą, to byłby przerażający.
Nergal jest gładki. I jego opowieść też taka jest. Jego idee religijne, nie są ideami. Tkwi po środku, pomiędzy tym co robi, a tym co wierzy. Nie wiem, czy nie szukał swojego "boga", czy też po prostu  go nie znalazł. W kwestiach poglądów religijno-światopoglądowych i filozoficznych niczym nie różni się większości moich znajomych. Mam wrażenie, że o swoich poglądach Nergal nie powiedział nam nic.
Jestem trochę tym wywiadem rozczarowana. Nie wiem, na ile autorzy zdołali dotrzeć do Nergala, na ile on im na to pozwolił. Trudno mi być w tej sprawie specjalistą, ale na moje laickie oko, to do prawdziwego Nergala to nam po przeczytaniu tej książki jeszcze bardzo daleko. Oczywiście całość czyta się z przyjemnością. A do tego te ilustracje.. Pomijając tekst, to książka jest warta każdej złotówki z powodu oprawy graficznej. Bardzo przyjemna dla oka, a ilustracje, którymi została ozdobiona są przepiękne.
"Spowiedź heretyka" nie zszokowała mnie i nie pozbawiła snu, ale czytało mi się ją bardzo miło. Może te wszystkie osoby, które tak bardzo zajmują się tępieniem tej książki lepiej by ją najpierw przeczytały? To zdecydowanie wyszłoby wszystkim na zdrowie. Bo wiadomo - nie taki diabeł straszny, jak go malują. A czy Nergal jest diabłem. Hmm.. osobiście bardzo w to wątpię ;)

Piotr Weltrowski i Krzysztof Azarewicz Krzysztof,  Nergal. Spowiedź heretyka, G+J Gruner&Jahr, 2012