Haruki Murakami "Norwegian Wood"

Stało się.. Po długich przymiarkach zabrałam się za czytanie "Norwegian Wood" Haruki Murakami. Książka ta od dłuższego czasu (hmm.. w sumie to już od kilku lat) zachwycała mnie swoją okładką. Drzewo wiśni i ta kolorystyka przemawiały do mojej wyobraźni. Do tego nostalgiczny opis i proszę, zakochałam się. Tylko powtórzę stare powiedzenie, które już wielokrotnie pojawiało się na tym blogu: "Nie oceniaj książki po okładce".

Tōru Watanabe jest studentem. Jest też dziwnym, wyobcowanym człowiekiem, którego najlepszy  przyjaciel i najbliższa mu osoba Kizuki popełnił samobójstwo. Niejako w spadku po przyjacielu przejął obowiązek opiekowania się dziewczyną zmarłego wycofaną i zamkniętą w sobie Naoko. Zbliżanie się do Watanabe do Naoko przypomina proces oswajania dzikiego, płochliwego zwierzątka. Dziewczyna niewiele mówi, nie wiadomo co czuje. Wpuszczenie Watanabe za granicę swojej intymności przypłaca załamaniem nerwowym i pobytem w szpitalu. Chłopak pisze do niej długie listy i odwiedza ją w jej miejscu odosobnienia. Zaprzyjaźnia się z jej współlokatorką i opiekunką Reiko. Razem próbują pomóc Naoko odnaleźć się w realnym świecie. 

Jednocześnie Watanabe poznaje zupełne przeciwieństwo Naoko - Midori. Dziewczyna jest ekscentryczna i żywiołowa. Pełna zmiennych nastrojów. Ona także przeżywa swój życiowy dramat, jednak czyni to zupełnie inaczej niż Naoko. 

Watanabe staje na życiowym rozdrożu.

Kultura japońska jest mi całkowicie obca. Nie rozumiem wielu zachowań bohaterów. Nie rozumiem, dlaczego tak wiele osób otaczających Watanabe popełnia samobójstwo. Mam wrażenie, że wszyscy Japończycy cierpią w milczeniu. Jest to zupełnie różne od kultury europejskiej, czy tym bardziej amerykańskiej. "Norwegian Wood" jest wypełnione na wskroś nieszczęśliwymi, szarymi postaciami, które nie próbują nawet radzić sobie ze swoim bólem, a ból zdaje się im sprawiać samo istnienie.

I tak, jak skłonna byłabym zaakceptować dramaty egzystencjalne  grupy studentów, tak kompletnie nie rozumiem postawy Reiko. W tej postaci drażniło mnie wszystko. Od jej pokrętnego tłumaczenia lesbijskiej afery z 15-latką, po jej stosunek do Naoko, aż w końcu po jej zachowanie wobec Watanabe. Sama jestem kobietą w wieku Reiko i nie potrafię zaakceptować tego, jak ona postępuje.

Nie rozumiem też całej kultury japońskiej. Jak już wspominałam, jest mi całkiem obca. A wszystko, czego nie znamy, czy nie rozumiemy powoduje u nas poczucie niepokoju i podenerwowania. Tak jest z "Norwegian Wood". Opieszale i bez pośpiechu tocząca  się  akcja, obce tło kulturowe, przedziwni bohaterowie i zdumiewające pobudki, które nimi kierują. 

Nie mogłabym z czystym sumieniem powiedzieć, że to książka zła, czy nawet słaba. Nie uważam tak. Jednak jestem pewna, że nie jest to książka dla mnie i niestety nie zarażę się murakamizmem.

Haruki Murakami, Norwegian Wood, Muza, 2006